In terzake doet Eddy zijn verhaal. Hij wacht ondertussen al 17 jaar op zijn persoonsvolgend budget. Indien hij zijn budget, waar hij recht op heeft, zou ontvangen, kon hij ondanks zijn handicap zelfstandig zijn leven inrichten. Zodat hij zelf voor zijn bejaarde ouders kan zorgen en niet omgekeerd. Dat is zijn wens maar de de realiteit is anders: doordat hij nog zijn beide ouders heeft, staat hij niet op de prioriteitenlijst cathegorie I. Eddy zou eerst het meest dierbare moeten verliezen om sneller een budget te ontvangen, wat een pijnlijke en emotionele vaststelling is.
Eddy wacht al zeventien jaar op een zorgbudget waar hij recht op heeft
